تنهایی اگر به سان انزوا در حراء باشد به طنین نغمه ((اقرا)) شنیدنی است
انعکاس آفتابی به مدد محو شدن در آفاق آبی بس دیدنی است
و شیدایی چون در آیینه توکل بر ذات توسل نقش بندد پرستیدنی است
و انسان این شقایق عاشق خسته از فراق فردوس برین، سر ملک بودن خود را در فلک می جوید
پیوسته آه می کشد .قاصد مشعر خون می گردد .بر غربت بقیع صلایی دیگر می زند و نیست می گردد از برای هست.
و منتظر این شیدای بزرگ چه زیبا محو می شود در حیرانی عریانی کالبد عشق
روحش خرامان در الواح تکلیم پر می کشد و عاشقی را بر سرزمین های نور به جستجو می نشیند
وچه صدایی عاشق تر و غریب تر از صدای بقیع
بقیعی که راز میهمانی خویش بر گوشهای نامحرم نگفت
بقیعی که سر جوشش چشمه های صبوح برجانهای قرار نسفت
که برای شنیدن حرف دل بقیع باید بیقرار باشی و از خود بی خود شده باشی
کجاست آنکه رازبقیع میداند؟کی می آید؟
